شبیه مرغک زاری کز آشیانه بیفتد جدا ز دامن مادر به دام دانه بیفتد ز نازکی ز ندامت ز بیم صبح قیامت بدان نشان که شنیدی سری به شانه بیفتد به کار آن که برون از بهشت گشته عجب نیست که در جهنم غربت به یاد خانه بیفتد نشان گرفته دلم را کمان ابروی ماهی خدای را که مبادا که دل از نشانه بیفتد دلم به کشتی غربت به توف لجه غربت چو از کرانه تربت به بیکرانه بیفتد شوم چو ابر بهاران ز جوش اشک چو باران که دانه دانه برآید که دانه دانه بیفتد جهان دل از تو تو جانی نه بلکه جان جهانی کمه سکندر و دارا کز این فسانه بیفتد خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو بیا که آتش صیاد از زبانه بیفتد الا غریب خراسان رضا مشو که بمیرد اگر که مرغک زاری از اشیانه بیفتد